Τέτοιες ημέρες, θυμάμαι παιδί, κατά την μεταπολίτευση που στις εκδηλώσεις των παρελάσεων και λίγο πριν από αυτές στην κατάθεση στεφάνων, κάτι πρασινομπλέ φάτσες που εκφωνούσαν κάθε χρόνο τον ίδιο άψυχο λόγο και σκέφτομαι πως δεν σκέφτηκε κανείς τότε να δώσουν τον λόγο στους ήρωες του σαράντα που οι περισσότεροι ζούσαν ακόμη.
Να μας περιγράψουν οι ίδιοι με γλαφυρό τρόπο πώς κατατάχτηκαν, πώς πολέμησαν, πώς νίκησαν. Έτσι θα είχε μεταδοθεί σε όλους μας, από την δύναμη του βιώματος αυτών των ανθρώπων, το ηρωικό φρόνημα και δεν θα ήταν η κάθε τέτοια επέτειος μια ανιαρή μέρα όπου θ' ακούγαμε τους άψυχους λόγους των κομματικών ζαγαριών.
Κάποιοι ήμασταν τυχεροί που μας τα περιέγραψαν οι παππούδες μας. Ο δικός μου κατατάχτηκε είκοσι ημέρες αφ' ότου παντρεύτηκε. Ήταν λοχίας και μου περιέγραψε πώς έσωσε τον λόχο του, παρακούοντας τον ανώτερό του, αφού το σημείο που τους είχε υποδείξει να μείνουν, βομβαρδίστηκε αμέσως μετά τις εντολές του ενώ ήταν καταφανώς εκτεθειμένος.
Τόσο πολύ με είχαν επηρεάσει οι ιστορίες του παππού μου από τον πόλεμο που όταν μια χρονιά, στην Τρίτη δημοτικού ήμουν με κάτι χάρτινα τσαρούχια, ντυμένος τσολιαδάκι, έπιασε χιόνι και είχε απίστευτο κρύο στο χωριό μου, την ημέρα της παρέλασης. Ενώ η μάνα μου επέμενε να φύγω και να πάω σπίτι για να μην κρυώσω, αφού τα χάρτινα τσαρούχια είχαν μουσκυτεί κι άρχισαν να παγώνουν τα πόδια μου, εγώ επέμενα να κάνω παρέλαση σκεπτόμενος τον παππού μου που τόσα τράβηξε στα βουνά της Πίνδου από τα χιόνια...
Αργότερα ο διαχρονικά ακομμάτιστος πατέρας μου, με τα αγνά πατριωτικά αισθήματα, μας γύρισε σε πολλά κρίσιμα σημεία του πολέμου μιλώντας μας για τον Δαβάκη, τον Κατσιμήτρο και τους άλλους ήρωες του αγώνα, δημιουργώντας μέσα μου έναν θαυμασμό για όλους αυτούς. Ακόμη σαν τώρα θυμάμαι πόσο καμαρώναμε που βγήκαμε φωτογραφία στον ανδριάντα του Δαβάκη στην Καστοριά!
Δυστυχώς, σήμερα οι παππούδες πέθαναν και οι γονείς δεν έχουμε χρόνο για τέτοια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.