Ο κεκοιμημένος φίλος μου, ο μπαρμπα-Βαγγέλης που μας άφησε πριν 2 χρόνια, σε ηλικία 93 ετών ήταν ένα σχολείο από μόνος του. Κάθε ενέργειά του, κάθε λόγος του, είχε νόημα και ουσία.
Την ουσία των ανθρώπων της γενιάς του που ταλαιπωρήθηκαν κι επιβίωσαν με χίλιες μύριες αντιξοότητες και έμαθαν να εκτιμούν τα πάντα.
Τον θυμήθηκα σήμερα πηγαίνοντας στην δουλειά μου
όπου είδα στην άκρη του δρόμου πεταμένες δύο παλέτες, τις οποίες σταμάτησα και φόρτωσα στο αυτοκίνητό μου, για να τις χρησιμοποιήσω είτε για προσάναμμα σε μια σόμπα που έχω σε μια καλύβα που την ανάβω τον χειμώνα ή ως φράχτη και δομικό στοιχεία για ένα κτήμα που έχω.Ο μπαρμπα-Βαγγέλης κυκλοφορούσε πάντα μ' ένα μηχανάκι "ΖΟΥΝΤΑΠ" όπου είχε στο πίσω μέρος ένα καλάθι. Εκεί έβαζε ότι θεωρούσε ότι θα του χρειαστεί. Αποτέλεσμα, αυτής της τακτικής του ήταν όταν έμπαινε ο χειμώνας να έχει μαζέψει από το καλοκαίρι ήδη τα ξύλα του χειμώνα για να ανάβει την μασίνα του! Κάτι πεταμένα έπιπλα, κάτι παλέτες για τον μπαρμπα-Βαγγέλη ήταν πλούτος. Τέκνο ενός πολιτισμού όπου δεν πετιόταν τίποτα και όλα αξιοποιούνταν.
Όχι ότι τα είχε ανάγκη αφού με την δουλειά του, ήταν ευκατάστατος κατά τ' άλλα. Κι ούτε ήταν σαν άνθρωπος τσιγκούνης, κάθε άλλο αφού ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωρος. Αλλά ήξερε να εκτιμάει την αξία των πραγμάτων.
Γιατί τα πράγματα, πρέπει να ξέρεις να τα εκτιμάς, ασχέτως την προσωρινή ανάγκη που τα έχεις σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Γιατί οι εποχές αλλάζουν και όχι μόνο γι' αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου