Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

 

 

 Ξέρω άνθρωπο που έχει παιδί με σύνδρομο Ντάουν. Είμααστε πολύ φίλοι, παρ' όλη την διαφορά ηλικίας.

Αυτός, αριστερός από τα φοιτητικά του χρόνια που ήταν - και καλά - αριστερός του "Μ-Λ ΚΚΕ" ή του "ΚΚΕ Μ-Λ", δεν θυμάμαι. Δεδηλωμένος άθεος.

Πώς ταιριάξαμε; Μπορούμε και συζητάμε με τις ώρες σεβόμενοι ο ένας τις απόψεις του άλλου, ακόμη και υπαρξιακά θέματα, καθώς και γιατί εστιάζουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Πάντα θέλω να τεστάρω αυτά που πιστεύω και θεωρώ ότι η προσωπικότητά μας αναπτύσσεται περισσότερο μέσα στην διαφωνία και τον διάλογο, παρά μέσα στην συγκατάβαση όσων συμφωνούμε.

Επειδή, έχω ζήσει την οικογένεια από κοντά, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι το να έχει κανείς ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν είναι ένας τεράστιος σταυρός, χωρίς την ελπίδα ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί με τον χρόνο. Κι όταν - καλώς - υποστηρίζουμε ότι δεν πρέπει τα παιδιά αυτά και κάθε κυοφορούμενο παιδί, να θανατώνονται με την άμβλωση, θα πρέπει να μιλάμε συνειδητοποιώντας το βάρος των δεδομένων.

Σε κάθε περίπτωση, η άμβλωση είναι θάνατος κι αυτός που αποφασίζει να το διαπράξει, θα πρέπει να τεθεί απέναντι σε αυτό το δεδομένο πριν αποφασίσει τι θα πράξει.

Είμαστε μια γενιά ακατήχητη σε όλα τα σοβαρά θέματα της ζωής και έχουμε αφήσει το πεδίο στο κάθε τηλεοπτικό σούργελο να καθορίζει τις συνειδήσεις της πλειοψηφίας του λαού μας. Ήδη, με όσα τραγικά συμβαίνουν στην νεολαία μας, βλέπουμε τα αποτελέσματα δεκαετιών life style ζωής.

Τα χειρότερα είναι μπροστά μας...