«Πικρό σαν δηλητήριο - είναι το διαβατήριο μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα - όπου γης είναι πατρίδα»

 Μόλις γύρισα από τον κινηματογράφο όπου είδα την ταινία για τον Καζαντζίδη "ΥΠΑΡΧΩ".

Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, παρ' όλες τις επιμέρους ενστάσεις μου.

Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία που βγήκαν για τον Στέλιο

κι έχω δει όλες τις σχετικές εκπομπές κι έχω προσωπική άποψη για όλα τα θέματα της καριέρας του και της ζωής του.

Ο κινηματογράφος ήταν γεμάτος στην δεύτερη εβδομάδα προβολής. Εντύπωση μου έκανε ότι υπήρχαν και νεαρά παιδιά! Κατά την διάρκεια που ακουγόντουσαν τραγούδια, τραγουδούσε όλος ο κινηματογράφος! ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ! Πρώτη φορά έζησα κάτι τέτοιο!

Η συγκλονιστικότερη στιγμή ήταν όταν η ταινία δείχνει τον Στέλιο στην Γερμανία και να τραγουδάει...

Πικρό σαν δηλητήριο - είναι το διαβατήριο που πήρα για τα ξένα 

μα τι να κάνω ο φτωχός - μπροστά μου βρίσκεται γκρεμός και πίσω μαύρο ρεύμα 

Πικρό σαν δηλητήριο - είναι το διαβατήριο 

μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα - όπου γης είναι πατρίδα 

αγαπημένο μου τραγούδι.

Με πολλούς δικούς μου να έχουν φύγει στην Γερμανία, το τραγούδησα κι εγώ από την ψυχή μου καθώς και ο παραδιπλανός μου ηλικιωμένος κύριος με τον οποίο κοιταχτήκαμε κι ήμασταν κι δυο βουρκωμένοι... Ποιος ξέρει για ποιους τραγουδούσε κι αυτός... 

Πόσο επίκαιρο τόσα χρόνια μετά!

Έτσι είναι στην Ελλάδα 2.0... ΚΑΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ!

«μα όταν ζεις χωρίς ελπίδα - όπου γης είναι πατρίδα»....

Τελείωσε η ταινία υπό τους ήχους του "ΥΠΑΡΧΩ" και καθώς φεύγαμε μου λέει χαμογελώντας ο παραδιπλανός ηλικιωμένος κύριος με τον οποίο τραγουδήσαμε μαζί κατά την διάρκεια της ταινίας «ξέφυγα λίγο ε;»...

«Κι εγώ ξέφυγα αλλά με τον Καζαντζίδη, όλα επιτρέπονται...» του απάντησα...

Υ.Σ.

Την μουσική της ταινίας έγραψε ο Μίνως Μάτσας...