Ο π. Νικόλαος Καπνιάς για την κυρία Αθηνά Σιδέρη

Νιώθω ότι ο Θεός μας, μαζεύει κοντά Του, εκεί ψηλά, τους ανθρώπους του, ένα «επιτελείο» για τις δύσκολες στιγμές που έρχονται.

Χθες το πρωί, Παρασκευή 5 Ιουνίου, έφυγε για τους ουρανούς ο πνευματικότερος άνθρωπος που είχα γνωρίσει στην ενορία όπου διακονώ στην Παιανία, η κυρία Αθηνά Σιδέρη, που είχε γίνει γνωστή ανά το πανελλήνιο μέσα από τις ομιλίες της για τον Άγιο Πορφύριο. Ήταν ενορίτισσα μου: το σπίτι της βρίσκεται περίπου 100-150 μέτρα από το ναό της Γεννήσεως Χριστού Παιανίας, όπου είμαι Εφημέριος εδώ και οκτώμισι χρονια. Η κυρία Αθηνά ήταν με διαφορά η πιο ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΗ γνωριμία που είχα κάνει τα χρόνια της ιεροσύνης μου - και δεν υπερβάλλω καθόλου! Ήταν εμφανές ότι ήταν άνθρωπος ζωντανής προσευχής, ενώ παράλληλα σου έδινε πολύ έντονα τη σιγουριά ότι διατηρούσε «ανοικτό δίαυλο» με τον Άγιο Πορφύριο! Ο τρόπος που μιλούσε γι' αυτόν, σου έδινε την εντύπωση ότι επικοινωνεί μαζί της άμεσα και μας μεταφέρει τα λεγόμενα του. Σαν να ήταν δίπλα της! Είχε την εξαιρετική ικανότητα να μεταφέρει αυτά τα λεγόμενα του Αγίου, που ταίριαζαν στο θέμα που συζητούσαμε σε κάθε περίσταση. Με τον τρόπο αυτό, βοήθησε και ανεπαυσε εκατοντάδες ανθρώπους, είτε μέσα από τις εμπνευσμένες ομιλίες της, είτε μέσα από την άμεση επικοινωνία μαζί τους, είτε, τολμώ να πω, με την προσευχή της.

Είχα πάντα έντονη την αίσθηση ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν διαφορετικός, και η αιτία γι' αυτή τη διαφορετικότητα, ήταν ο Άγιος Πορφύριος. Με κάθε ειλικρίνεια ομολογώ ότι δεκάδες ενορίτες μας ΕΙΔΑΝ ΖΩΝΤΑΝΑ τον Άγιο Πορφύριο μέσα στον ενοριακό ναό μας, στη Γέννηση Χριστού Παιανίας, κατά τη διάρκεια ομιλίας της, πριν λίγα χρόνια! Και δεν αμφιβάλλω για την ταυτόχρονη μαρτυρία τόσων ανθρώπων, και μάλιστα αξιόπιστων μαρτύρων, επειδή τους γνωρίζω.

Εγώ προσωπικά κρατώ μερικές στιγμές που είχα την ευλογία να ζήσω δίπλα της. Πρώτον, την ανάπαυση, πνευματική και ψυχική, που ένιωθα στο σπίτι της, ιδίως τα πρώτα χρόνια μου στην Παιανία, που περνούσα ένα εξωτερικό και εσωτερικό μαρτύριο, κυρίως λόγω των κακών μου λογισμών. Ανάπαυση που οφειλόταν στη δική της αγάπη, αλλά και στην «ανοικτή φιλόξενη αγκαλιά» του μακαριστού συζύγου της Αθανασίου. Δεύτερον, τα λόγια της, που πάρα πολλές φορές με ενέπνευσαν, με ξεκουρασαν, με προβλημάτισαν εποικοδομητικά! Τρίτον, κάποιες στιγμές «διαφορετικές», «αλλοιώτικες»... Δεν μπορώ να ξεχάσω ένα απόγευμα πριν από λίγα χρόνια, 21 Νοεμβρίου ήταν, στο κοιμητήριο της Παιανίας, όταν κάναμε ένα τρισάγιο για την πρόωρα χαμένη κόρη της Σταματίνα (είχε σηκώσει αξίως και αυτό το Σταυρό η κυρία Αθηνά...), όπου, αδυνατώ να περιγράψω τι συνέβαινε, τι γινόταν εκείνη την ώρα, ΕΝΙΩΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΧΑΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ!!!

Νιώθω ως μια προσωπική ευλογία τη γνωριμία μου μαζί της. Γι' αυτό γράφω αυτά τα λόγια: από ευγνωμοσύνη που ο Θεός θέλησε να γνωρίσω ένα δικό Του άνθρωπο...

Αιωνία της η μνήμη! Μετά των Αγίων ανάπαυσον Χριστέ την ψυχήν της δούλης Σου Αθήνας...