Με αφορμή το θέμα του κορωναϊού, όσοι ομιλούμε γι' αυτόν, από την θέση του ντεμέκ υγιούς, άρα του μη ευπαθούς ως προς τον ιό, ας μαλακώσουμε λίγο κι ας δούμε το θέμα από την θέση αυτού που ανήκει στην ευπαθή ομάδα. Του άρρωστου και του ηλικιωμένου. Αυτού που ζει ακόμη, λόγω της προόδου της ιατρικής και της φαρμακολογίας, παρ' όλη την υφιστάμενη εμπορευματοποίησή τους.
Στις 30/1/2020 η μάνα μου νοσηλευόμενη στο νοσοκομείο με τρύπα στην καρδιά, πάνω σε μια ενδελεχή εξέταση έπαθε εγκεφαλικό...
Την πήγαν άμεσα στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) κι εκεί κατάλαβα ότι τελείωσε κάθε ελπίδα που είχα για να γίνει καλά...
Ήταν 77 χρονών, κάπνιζε μέχρι τελευταία, είχε και τα συνήθη προβλήματα υγείας που έχουν οι περισσότεροι σ' αυτήν την ηλικία αλλά κατά τ' άλλα ήταν φανερό ότι είχε την δύναμη να ζήσει άλλα δέκα χρόνια, λόγω κράσης.
Έβγαινα κι έμπαινα στην ΜΕΘ και την έβλεπα καλωδιωμένη και μ' ένα σωρό μηχανήματα και φάρμακα και σκεφτόμουνα - να πω την αμαρτία μου - «τι δεν την αφήνουν να πεθάνει και την παιδεύουν; Γιατί δεν βάζουν έναν άλλον που έχει ελπίδες να ζήσει; Τόσα φάρμακα, τόση υποστήριξη για να ζήσει λίγες μέρες ακόμη ή και απλά ώρες;».
Κι εκεί συνειδητοποίησα το μεγαλείο της ιατρικής! Το να μάχεσαι για την ζωή ακόμη κι όταν όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα! Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει ελπίδα, ο ασθενής να πεθάνει, με τους λιγότερους πόνους.
Αυτός ο σεβασμός στην ζωή του ασθενούς, στην ίδια την ζωή, ειλικρινά, με συγκλόνισε!
Η ζωή όσο επώδυνη κι αν είναι, είναι...γλυκιά...
Κι όσο μεγαλώνεις, γίνεται ακόμη πιο γλυκιά...
Ακόμη και οι πιο πνευματικοί άνθρωποι της θρησκείας μας που πιστεύουν στην μετά θάνατον ζωή, λαχτάρισαν να ζήσουν λίγο ακόμη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου