Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ

Ο αντίλογος στην ανάρτηση ΕΔΩ:



Αγαπητέ Καυσομπλογκίτη, τα όσα θα γράψω παρακάτω, δεν είναι επί προσωπικού. Εννοώ, δεν τα απευθύνω σε εσένα συγκεκριμένα. Τα απευθύνω σε όλους. Τα γράφω εδώ, γιατί όπως σου έχω πει, η σελίδα σου είναι από τις λίγες που εξακολουθώ να διαβάζω και εκτιμώ και σέβομαι την προσπάθειά σου.

Ζητάμε να μας δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις για το θέμα της πανδημίας. Έχει σκεφτεί κανείς από ποιούς τις ζητάμε και τί ζητάμε; Μήπως ξεχνάμε ότι πρόκειται για έναν καινούργιο ιό, για τον οποίο η ανθρωπότητα δεν γνώριζε τίποτα μέχρι χθες; Πως ζητάμε συγκεκριμένες απαντήσεις για κάτι που ακόμα προσπαθούν να το καταλάβουν; Λίγο - πολύ, μας αρέσει ή όχι, τα πειραματόζωα είναι οι άνθρωποι που ασθενούν, και οι επιστήμονές μας προσπαθούν να εξάγουν συμπεράσματα από αυτά που βλέπουν σε αυτούς. Αν τώρα κανείς τους γιατρούς και τους ειδικούς τους περνάει για φωτεινούς παντογνώστες, λυπάμαι που θα τους απογοητεύσω, αλλά η συγκεκριμένη περίπτωση αποδεικνύει ότι έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Οφείλουμε ωστόσο να αναγνωρίσουμε ότι προσπαθούν τα μαύρα τους μεσάνυχτα να τα φωτίσουν. Με τα μέσα που έχουν και όσο τους κόβει.

Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι ο συγκεκριμένος ιός, είναι εξαιρετικά μεταδοτικός. Ρωτήστε τις άλλες χώρες να σας πουν. Για να μη βρεθούμε λοιπόν στη δυσάρεστη θέση του πειραματόζωου, μας είπαν να καθίσουμε σπίτια μας. Καλά μας είπαν! Ας πούμε ότι δεν μας έλεγαν τίποτα, ότι δεν έκλειναν τίποτα. Αλλού στον κόσμο το επιχείρησαν, και τώρα τρέχουν και δεν προλαβαίνουν. Τότε θα λέγαμε ότι μας άφησαν απροστάτευτους, να πεθάνουμε σαν τα σκυλιά στο αμπέλι. Τότε θα τους κατηγορούσαμε για απραξία! Ο καθένας που τώρα τσιρίζει για το κλείσιμο των εκκλησιών, θα τσίριζε γιατί κάποιος συγγενής τους θα ψοφολογούσε στο πάτωμα των "εξαιρετικών" νοσοκομείων μας αβοήθητος. Αλλοίμονο στον συγγενή βεβαίως, τον πατέρα, την μάνα, την γιαγιά, τον παππού, τον γιο την κόρη, εκείνοι δεν θα μπορούσαν να πάρουν ανάσα, όχι να τσιρίξουν... Τυγχάνει να ξέρω πολύ καλά πως είναι να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Ο πατέρας μου ήταν ένα μήνα σε νοσοκομείο ακριβώς έτσι. Παλιότερα. Όχι τώρα. (συνεχίζεται)
(συνέχεια) Ο μισόκαλος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Και προσπαθεί να την αξιοποιήσει αναλόγως. Και το κάνει. Μη λέμε όμως ρε γαμ... ότι μας φταίει ο Τσιόδρας ή ο κάθε ένας που θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του. Κι ΑΝ δεν έκλειναν τις εκκλησίες, κι ΑΝ οι εκκλησιαζόμενοι αρρώσταιναν από τον ιό, ποιος θα μπορούσε να αποδείξει ΠΟΥ στην ευχή τον κόλλησε; Στην εκκλησία; Στο λεωφορείο; Στο γραφείο; Στο σούπερ μάρκετ; ΠΟΥ; Ε; Με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να φιμώσουμε τον οποιοδήποτε ηλίθιο Κωλάκη που θα ούρλιαζε εναντίον της εκκλησίας ότι έγινε η φόνισσα των πιστών της; Με τα επιχειρήματα των λιτανειών που έγιναν κάποτε σε έναν άλλο πλανήτη, σε άλλους ανθρώπους; Να δω πόσοι θα τα δεχόντουσαν. Να δω τί θα έλεγαν οι ιερείς εκείνοι που σήμερα μιλάνε εναντίον των μέτρων, σε εκείνους που θα θρηνούσαν τους δικούς τους που θα αποδεκατιζόντουσαν από τη μάστιγα. Μήπως ξεχνάμε ποιους ανθρώπους κυρίως πλήττει ο ιός; Μήπως ξεχνάμε ποιοι άνθρωποι κυρίως γεμίζουν τις εκκλησίες τις Κυριακές; Όταν θα άρχιζαν να πεθαίνουν κατά εκατοντάδες όπως βλέπουμε να συμβαίνει παντού στον κόσμο, επειδή αρρώστησαν από τον ιό, να δω ποιο επιχείρημα θα στεκόταν.

Μας έκλεισαν τις εκκλησίες. Καλά μας έκαναν. Τώρα που θα τις στερηθούμε ίσως καταλάβουμε την αξία τους. Μα είναι «φάρμακο» η Θεία Κοινωνία. Για τους ανάξιους σαν και του λόγου μου, δεν είναι φάρμακο, φαρμάκι είναι. Γι’ αυτό και άνθρωποι άξιοι να δουν τέτοια πράγματα, έχουν δει τη Θεία Χάρη να φεύγει από το «κουταλάκι» την ώρα που αναξίως τολμάμε να πάμε. Γιατί αν έμενε, εκείνη την ώρα θα έπρεπε να πέσει ξερός εκείνος που μεταλάμβανε Σώμα και Αίμα Χριστού αναξίως! Θεία φιλανθρωπία είναι το γεγονός ότι φεύγει η Χάρις. Δεν είναι τιμωρία.

Συγχώρεσέ μου το έντονο ύφος σε παρακαλώ. Κι εγώ θυμώνω, όπως κι εσείς. Με όλα. Με όλους. Προσπαθώ να κρατώ την ψυχραιμία μου. Προσπαθώ να κρατώ το μυαλό μου. Προσπαθώ να εξετάζω τα πράγματα κι από εδώ κι από εκεί. Στο μέτρο του εγωισμού μου, προσπαθώ να σκέφτομαι και τον άλλο. Τον κάθε άλλο. Να σκεφτόμαστε. Να στοχαζόμαστε. Ακόμα καλύτερα: μην κάνουμε τίποτα από τα δύο προηγούμενα και ας προσπαθούμε να αποκτήσουμε την Θεία Φώτιση! Μέχρι όμως να φτάσουμε εκεί, μην ανοίγουμε το ρημάδι μας να λέει ό,τι μας κατέβει κατηγορώντας όποιον βρούμε μπροστά μας. Είμαστε εμείς καλύτεροί τους; Πότε ο Κύριος μάς παρέδωσε το δικαίωμα της Κρίσης Του; Μήπως να Του πούμε κι από πάνω ότι δεν ξέρει τι κάνει;