«Είναι "ζωντανό" κι αυτό, το καημένο... Θέλει να φάει...»

Πήγα στο χωριό. Η μάνα είχε πάλι προβλήματα υγείας, από την αποδιοργάνωση του οργανισμού της, λόγω της υπερφαμακολογίας όπου μία τρύπα κλείνεις με ένα φάρμακο κι ανοίγεις άλλες δύο... Και οι κουφάλες οι γιατροί που τα κονομήσανε χοντρά από τις φαρμακευτικές εταιρείες όσο και να κλείσανε την οικονομική τους τρύπα, ανοίγουν άλλες... Η γυναίκα, τα παιδιά... Είθισται οι αμαρτωλοί να ταλαιπωρούμαστε μέσω των δικών μας για να ξεπληρώσουμε... Αν ξεπληρώσεις ποτέ...
Έτυχε να λείπουν όλοι οι συγγενείς οπότε ο μικρός υιός επωμίσθη το βάρος... Κάναμε τις εξετάσεις και πριν γυρίσουμε στο πατρικό περάσαμε από το σούπερ-μάρκετ για κάποια πρόχειρα ψώνια. Αφού πήρε η μάνα κάποια πράγματα που ήθελε, έπεσε το μάτι της σε ένα τσουβαλάκι τροφή για σκύλους. «Πάρ' το κι αυτό», μου είπε. Το πήρα.
Φτάσαμε στο πατρικό. Κατέβασα όλα τα ψώνια και πλησιάζοντας στην είσοδο ένα αδύνατο σκυλί εμφανίσθηκε χαριεντιζόμενο και κάνοντας κωλοτούμπες. Μπήκαμε μέσα. 
«Άνοιξε την σκυλοτροφή και δώς το να φάει, το καημένο. Μου το αφήσανε και φύγανε τα παιδιά. Είναι "ζωντανό" κι αυτό, το καημένο... Θέλει να φάει...»...
Έκανα ότι μου είπε και θυμήθηκα τα σκυλιά που είχαμε στο πατρικό από παλιά...
Όλα πάντα, έξω από το σπίτι. Συνυπήρχαν μαζί μας στον ευρύτερο χώρο του σπιτιού μας. Ερωτευόντουσαν ελεύθερα σε όλο το χωριό. Σε εμάς γεννούσαν τους καρπούς των ενστίκτων τους - αρκετά εκ των οποίων κατέληγαν στον ...ξυλολέβητα, από τον πατέρα μου που εάν ζούσε τώρα θα είχε μαζέψει χρόνια ποινών, περισσότερα κι από τον χειρότερο εγκληματία. Ευαίσθητος με διάκριση... 
Τα σκυλάκια όμως ήταν και οι φύλακες του σπιτιού με την δική τους προαίρεση. Πάντα ελεύθερα. Χωρίς αλυσίδες. Χωρίς καταναγκασμούς που εξυπηρετούν την προσωπική μας αρρώστια - που όλοι έχουμε, εδώ που τα λέμε...
Φεύγοντας ενώ το σκυλάκι δεν πρόλαβε τις πρώτες χαψιές της σκυλοτροφής, βλέποντάς με να φεύγω κι ενώ πεινούσε - κόκκαλο είχε μείνει τόσο καιρό - παράτησε το φαγητό (!!!) ήρθε με ξεπροβόδισε ως την έξοδο, χαρούμενο, για να δείξει εκτίμηση για το φαγητό που του πρόσφερα κι αφού έβαλα μπρος το αυτοκίνητο κι έφυγα, έφυγε κι αυτό...