ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΘΗΜΑ: Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗ

Ένα παλιότερο κειμενάκι, με αφορμή το χθεσινοβραδινό όργιο του άγγλου μαφιόζου στον αγώνα του ΠΑΟΚ, με τον Άγιαξ:

Σήμερα ο γιος μου συμμετείχε, στην ομάδα του σχολείου του, στους σχολικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες στο στρατιωτικό γήπεδο. Παίξανε δύο αγώνες, δύο ημοχρόνων των 20 λεπτών, στους οποίους νικήσανε.
Στον τρίτο αγώνα παίξανε με το Δημοτικό Σχολείου Κα..........ς, όπου στο πρώτο ημίχρονο το οποίο διήρκησε 8 λετπά χάνανε 1 - 0 και ξεκίνησε το δεύτερο το οποίο άρχισε στις 12:19. Η ομάδα τους επιτίθετο και έχασε δυο-τρεις καλές ευκαιρίες για να ισοφαρίσει και πάνω που ελπίζανε ότι θα τα καταφέρουνε στις 12:23 ο υπεύθυνος γυμναστής που εκτελούσε χρέη διαιτητή σφύριξε το τέλος του αγώνα προς γενική έκπληξη όλων, «για να προλάβουν να γίνουν όλοι οι αγώνες» όπως είπε, χωρίς να καταλάβει κανείς αυτήν την βιασύνη.
Ο δάσκαλος των παιδιών ο οποίος στο πρώτο ημίχρονο όπου το γκολ των αντιπάλων μπήκε από χέρι, σοφά δίδασκε στα παιδιά που διαμαρτύρονταν  ότι θα πρέπει να αποδέχονται την κρίση του διαιτητή γιατί μπορεί να μην το είδε, τώρα ήταν έξαλλος γιατί με τις ενέργειες του υπεύθηνου γυμναστή που εκτελούσε χρέη διαιτητή καλλιεργείται το αίσθημα αδικίας στα παιδιά.
Προσωπικά όμως τον ευχαριστώ ειλικρινά γιατί σήμερα ο γιος μου πήρε το μεγαλύτερο μάθημα: ότι η ζωή είναι άδικη και θα πρέπει να έχει διάκριση πότε θα πρέπει να αντιπαρέλθει την αδικία και πότε να μην αντιδράσει απέναντί της, για να μην γίνει η κοινωνία μας περαιτέρω ζούγκλα από ότι είναι.

Υ.Σ.
Νομίζω πως τα μελλοντικά σχολεία θα πρέπει να αφιερώσουν ιδιαίτερο μάθημα για την αδικία. Πολλοί εξ' ημών γερνάμε και πεθαίνουμε, καταταλαιπωρημένοι, μέσα στα παραμύθια.